KJAPTR

(-s, -ar), m. = kjöptr.

* * *

m., older form kjöptr or keyptr, in ginkeyptr, q. v.; [Germ. kiefer; Dutch kieuw; Dan. kjæft]:—the mouth, jaw, of beasts or in a vulgar sense; Davíð tekr sinni hendi hvern kjöptinn, Stj. 459; hann reif í sundr kjapta ins úarga dyrs, Rb. 382; er inn efri kjöptr við himni en inn neðri við jörðu, … hann stígr öðrum fæti í neðra keypt úlfsins, annarri hendi tekr hann í enn efra keypt úlfsins ok rífr sundr gin hans, Edda 41, 42; ef maðr bindr tagl í munn á hrossi manns, eða bindr kept við fót, Grág. i. 383; opt í Ægis kjöpta, Edda (in a verse); skjöldrinn gékk upp í munninn svá at rifnaði kjaptrinn en kjálkarnir hlupu ofan á bringuna, Grett. 95 new Ed.; skeggstaðinn, hökuna, kjaptana báða, Fb. i. 531: in abuse, halda kjapti, as in Engl. slang, hold your jaw, Germ. maul halten; skrokknum lifir ekkert á | utan tómr kjaptr, a ditty.

COMPDS: kjaptaskúmr, kjaptshögg.